de lichte dag is laat, maar licht nog
geen vezelbanen tussen nul en één
als de trek waarmee de schouder aan de zenuwen
hangt
breekbaar het harnas van een lichaam, breekbaar
de middelpunten.
tussen witte klontjes is de tijd ingeklemd
de loop van de dingen, rook, de kletsvliegers
en publique, red me, ik ben gek geworden.