menu

De discipel

een verstokte een zo jeugdige discipel
maar de liefste van here jezus
die op het laatst aan zijn zijde lag

hem kussen was als een deur kussen
rank vlak steevast met scharnieren aan de zijkant
toch beweeglijk aan de tegenoverliggende
hoe ze opensloeg hoe wij vielen
er waren boten die wij namen
onze nicotinezure monden in elkaar
als een element waaruit men iets vormt
in de holten verzamelt zich het zuur
wanneer het opraakte rookten we

op het eind viel regen
die we helemaal niet geloven konden
het werd koud, de dingen nat en overal
begon het bibberen – ons
driedimensionale gesprek klapte uiteen.

toen werd de vlakte wijd en donker
niemand was er nog, niets was er nog te horen

als ik hem weer tegen kom kan hij spreken
ik denk, dat hij mijn broer is
zeg iets – zegt hij en ik spreek