Horen jullie dat, zo honen honingprotocollen, ze zeggen dat het kan keren.
Vraag aan het protocol: Wat wordt hier met keren bedoeld? Een zwaarte,
een die geen onderscheid maakt tussen roeren en roerloosheid,
opstaand, ook opstaand, blijft het zichzelf gelijk, als droeg men met zich mee,
wat niet bij zich hoort. Wel is men evenzeer geneigd te denken:
Hoe licht! Maar licht is nu identiek aan zwaar, niets speelt meer een rol.
En van huis gaand, het blijven staan op de binnenplaats, omdat het hetzelfde is,
hetzelfde als verdergaan, daarna geen verschil meer zien, even ongedeerd
als gebroken, nog steeds niet afgebeuld zijn, maar al het andere beu.
Interessant: De ogen zijn gestopt met knipperen. Absoluut is het verlaten
van de bereidheid hulp te aanvaarden, nu niet, pas later, wanneer het te laat is.
Terugkomend denken: Kijk, tenminste een stap is nu zekerder!
En kort daarop: zekerder en onzekerder tegelijk. Dat wordt met keren bedoeld.
vertaling in samenwerking met Hélène Gèlens