menu

Stro

Horen jullie dat, zo honen honingprotocollen, nu heeft de gevoeligheid
zich uitgestrekt, nu heeft ze alle ruimtes overspannen en aangestoken.
Aardse treurigheid, de berken vergrijzen, de hond heeft een oog verloren,
as, vlokkend talmen, verzoening, vermoeidheid, verdriet misschien, toch is het je plicht
erdoorheen te gaan, als ware het licht, waarin de eland staat, met handen,
die jij je gebonden denkt. Dan zie je: Het wordt minder, het begrijpen.
Helderheid ontstaat alleen nog door de intensiteit van de schok. Een geluidloze knal.
Je kunt het niet meer bevatten, bent ongedurig, en in een poging toch te begrijpen,
kom je er aan de andere kant weer uit, relief, dat niets bestaat,
Tremolo, dat niets bestaat, als had je tevergeefs in de nevel gegrist,
een nevelpaardje opgegeten (huuhot, de grijze stort zich op mij,
ik val door hem heen) en bent diep beneden, prikkelbaar, onbegrepen,
in afwachting van de schok. Maar plotseling, hier, alles geel, vol stro!