zegt hij: het verdriet is een vijver.
zeg ik: ja, het verdriet is een vijver.
omdat het verdriet van vissen doorschoten
in een bekken rust en rottig ruikt.
zegt hij: en de schuld is een vijver.
zeg ik: ja, de schuld ook al vijver.
omdat de schuld in een kuil gutst
en me met hooggeheven arm reeds
tot de opgestrekte oksel reikt.
zegt hij: de leugen is een vijver.
zegt ik: ja de leugen evengoed vijver.
omdat je in de zomer ’s nachts
aan de oever van de leugen picknicken kan
en daar altijd iets vergeet.